Gonca Kocabaş / Milliyet.com.tr – Tuğçe Akdeniz (29) ve Emre Akdeniz’in (30) çalışma hayatları pek de istedikleri üzere gitmiyordu. İstanbul doğumlu olan Tuğçe Akdeniz grafik tasarım kısmından mezun olurken, Emre Akdeniz ise babasının rahatsızlığı sebebiyle antropoloji kısmını yarıda bırakmak zorunda kaldı. Lakin eğitim hayatına ofis idaresi ve davet merkezi kısmını bitirerek devam etti. Mezun olduktan sonra da çok fazla işte çalışmaya başladı. Emre’nin birinci işi pizza kuryeliğiydi. Sırasıyla şehirlerarası bir otobüs firmasının davet merkezinde, bir sinemanın büfesinde, dokumacılık firmasının sevkiyat kısmında, tekrardan bir davet merkezinde çalıştı. Sonra askere gitti, askerden sonra ise boya firmasında çalışarak hayatını sürdürdü.
‘BİRLİKTE DAHA GÜÇLÜ OLACAĞIMIZI ANLADIK’
Henüz tanışmadığı müstakbel eşi ise Tuğçe Akdeniz ise 2016’dan itibaren farklı dallarda çeşitli işlerde çalıştı. Birinci işi mezun olduğu grafik dizayndan uzaktı, sinemada gişe bilet vazifelisi olarak 18 ay çalıştı, iki başka firmada 2018’den 2022’nin sonuna kadar farklı vazifelerde yer aldı. Emre ile Tuğçe’nin tanışması ise ikisinin de beklemediği bir halde gerçekleşti. Tanışma öykülerini Emre Akdeniz şöyle anlattı:
“2018’de bir otobüs firmasının davet merkezinde çalıştığım sırada çalışma temposundan fazlaca sıkılmış, her gün yüzlerce çağrıyı yanıtlamaktan bıkmış bir biçimde iş değiştirmeyi planlıyordum. O sıralarda Bursa Nilüfer’de bir sinemadan iş teklifi aldım, sinemanın büfesinde mısır patlatıp satacakken biriyle tanışıp evleneceğim benim açımdan düşünülemezdi, işbaşı yaptığım birinci gün 16 Nisan’da Tuğçe gişede oturmuş sinema bileti satarken bahis buralara geldi.”
Tuğçe ise tanışma kıssalarını, “Çalıştığım sinemadaki en güç kısım büfeydi diyebilirim. Bir türlü istikrarlı biçimde takım oturmamıştı. Doğal olarak bir işbaşı yapan birkaç güne işe gelmiyor, daima işçi sirkülasyonu oluyordu. Haliyle durum bu türlü olunca her yeni gelen büfeciye ‘Bu aslında gidici, neyine tanışayım’ gözüyle bakıp Emre’yi kale almamıştım. Lakin geldiği birinci günden itibaren net ve dik duruşuyla ziyadesiyle kalıcı olduğunu gösterdi” diyerek anlattı. İkisi de çalışıp ailelerine bakıyordu. Bu sebeple Tuğçe Akdeniz için Emre’yi tanıyana kadar iş değiştirmek ve maceraya atılmak üzere bir seçenek yoktu. Üstelik Emre askere gittikten sonra yaptığı işten de gün geçtikçe sıkılıyordu. Emre, kelamlarını şöyle sürdürdü:
“Bu sürecin bu türlü devam edemeyeceğini, en azından evlenmemiz gerektiğini fark ettik. Birlikte daha güçlü kuvvetli olacağımızın farkına varınca Kasım 2020’de evvel konut tuttuk, sonra banka kredisi çekip o meskeni eşyalarımızla doldurduk. Mart 2021’de de evlendik.”
‘GEL SEN DE MUAVİNLİK YAP’ DEDİ, HAYATLARI DEĞİŞTİ
Fakat Tuğçe tekrar de Emre’nin sorduğu bir soruyla hayatının değişeceğini bilmiyordu. Tuğçe Akdeniz, eşinden gelen “Ben TIR sürücüsü olsam sen de yanımda muavin olur musun?” sorusuyla mukadderatlarının değişeceğinden habersizdi. “İlkokulda beni tanıyan herkes bilir ki fotoğraf derslerinde arkadaşlarım bağ bahçe orman çizerken ben TIR çizerdim” diyen Emre Akdeniz’in bu mesleğe olan ilgisi ise merhum eniştesinden geliyordu:
“Allah uzun ömürler versin o TIR sürücüsüydü, çocukluğumda 1-2 sefer Bursa’dan Trabzon’a götürmüştür. Ama büyüyünce ‘TIR sürücüsü olayım’ üzere bir fikrim asla yoktu, okuyup standartlaşacaktım. En uzun vadeli aklımda kalan meslek hayalim tarih öğretmenliğiydi. O vakte kadar ne TIR sürücülüğü vardı aklımda ne de eşimle bu işi yapmak. Bizim bu işe yönelmemizde ki ana sebep Tuğçe’nin işinden soğuması ve benim de onu tek bırakmak istemememdi. Çalışmak zorundaydık; ödemeler diz uzunluğuydu, birbirimize omuz cet ata ilerliyorduk ama bir nefes gerekiyordu.”
Ardından ise Tuğçe bu teklifi kabul etti ve yeni bir yol haritası çizmeye başladılar. Birinci olarak Tuğçe işinde çalışmaya devam etti, Emre ise taş ocağında araçlara akaryakıt ikmali yapacak bir işçi ilanına ulaştı. Burada küçük tankerlerle yakıt ikmali yaparak tecrübe kazanmaya çalıştı lakin çalışma koşullarından meskene gelemiyordu. Meskene gidemeyişi ve eşi Tuğçe’nin huzursuzluğuna dayanamayan Emre, iş ilanı bakarken TIR akaryakıt tanker sürücüsü arandığını gördü. 1 ay taş ocağı macerasından sonra istifasını verip görüşmeye gitti.
İşe kabul edilen Emre, o süreçte Bursa-İzmit çizgisinde TIR akaryakıt tankeri kullanıyordu. Eşi Tuğçe’ye de bir cumartesi günü “Gel, birinci muavinliğini yap” diyerek iş teklifinde bulunması hayatlarını değişik bir noktaya götürdü. Birinci TIR deneyimini, “Beni TIR’ın yanına götürdü, park yeri akaryakıt istasyonunun içindeydi. Araca birinci bindiğim anı hatırlıyorum. Hayatımda hiç bu kadar havalı hissetmemiştim, daha doğrusu bir aracın hiç bu kadar lüks olabileceğini düşünmemiştim. Kasislerde süspansiyon üzere zıplayan koltukları, sağımızdan solumuzdan geçen sinek üzere kalan binek araçlar, yüksekten gidilen yoldaki o görüş hakimiyeti, o yol bana ninni üzere geldi. O gün muhabbet ‘Ben bunu kullanmak isterdim, çok güzel’ ile başladı, ‘Ehliyet mi alsam’ ile bitti” diyerek anlatan Tuğçe Akdeniz’in o günden sonra aklı daima TIR’da kaldı:
“O gün, hayatı boyunca masabaşı işlerde çalışmış benim üzere biri için çölde bir devenin suyla buluşması üzereydi. Ben servisle işe gidiyorum, Emre ise TIR’ın yanına gidiyor. Yalnızca hafta sonu muavin niyetine gidiyordum, kıskanıyorum desem yeridir. Fakat beni ehliyet için kursa yazdırdığını söyleyince ‘Tamam, bizim yolumuz sanırım artık bu’ dedim.”
‘TUĞÇE BU İŞİ Mİ YAPACAK?’
O günden sonra Tuğçe’nin TIR ehliyeti alma macerası başladı. “Ailemize kalsaydı ben rastgele bir fabrikada çalışıyordum. Tuğçe ise elinde biberon, kucağında çocuk kısır günlerinde geziyordu” diyen Emre Akdeniz, birçok kişi “Tuğçe bu işi mi yapacak?” dese de hiçbirine aldırmayıp yollarına devam ettiklerini söyledi. “Tarlada toprak belleyen bayan yolda TIR da sürer, bisiklet de. Bunun kimseyi ilgilendirmemesi lazım” diyen Tuğçe Akdeniz ise ehliyet macerasını şu halde anlattı:
“Ehliyet kursunda ‘Kadından TIR sürücüsü mü olur’ diyenler oldu. Tek bayan şoför adayıydım, onlar 2–3, tahminen 4 sefer imtihanlara girip geçemedi. Bense tek seferde imtihanları geçip ehliyetlerimi aldım. Hoş bakanlar ise bambaşka, onları anlatmaya sözler yetmez. Kendileri sürmüş kadar sevinen pek çok bayan arkadaşla karşılaştım. Toplumsal medya hesaplarında da bunu lisana getirip kutlayan arkadaşlarımız var, hepsine teşekkür ederiz.”
‘GÖSTERİLEN EMEĞE NAZARAN KAR DEĞİŞİYOR’
Hikayeleri enteresan olunca Akdeniz çiftine gelen sorular da çok oluyor. Bilhassa karları üstüne aldıkları sorular ise bir oldukça fazla. TIR sürücülüğünün karı üzerine konuşan Emre Akdeniz, “Ultra fiyat kazanayım kanısı varsa kişinin ailesini ve toplumsal hayatını düşünmemesi, uzun yol çalışması gerek. Yok, ben ailemden ve toplumsal hayatımdan taviz veremem diyorsa kısa uzaklıklı işlerde stabil fiyatlara çalışabilir. Kısaca gösterdiği emeğe, orana nazaran kar değişiyor. Kendi açımdan belirtmem gerekirse eşim olmasa ben bu işi yapmam. Zira o yolun zahmeti anca yanında yoldaş olunca çekilebiliyor. En azından benim açımdan durum bu. Ancal kişinin maddi imkânı vardır, kendi aracını alabilecek durumdadır; o bireye ‘Ne duruyorsun?’ derim. Sürücü olarak çalışmak ile kendi aracınla çalışmak deve ile cüce kadar fark yaratır” dedi.
Genelde meslekleriyle, maaş ve maddi mevzularla alakalı sorular geldiğini lisana getiren Tuğçe Akdeniz de, “Kahkahalara boğulduğumuz çok bildiri alıyoruz. Mesela, ‘O koca direksiyonu nasıl çeviriyorsun?’, ‘O koca arabayı sürmeyi nasıl öğrendin?’, ’50 kilosun, ne yürek?’, ‘Abla sana da maaş veriyorlar mı?’, ‘Küstüğünüzde birbirinize göndermeli müzik açıyor musunuz?’ üzere bazen güldüren bazen düşündüren ancak uygun ki bu meslekteyim dediğim reaksiyonlar alıyorum. Eksik olmasınlar” sözlerini kullandı.